Dat de tandjes van een puppy erg scherp zijn en dat ze hard kunnen bijten is wel duidelijk. Het is dan ook één van de eerste dingen die je jouw hond als hondeneigenaar af wilt leren. Maar hoe doe je dit nu precies? En waarom zijn die tandjes eigenlijk zo scherp. Waarom bijt een pup überhaupt zo graag en zoveel? In dit artikel lees je hier alles over.
Het hondengebit is een interessant onderwerp. Net zoals bij de meeste mensenbaby’s wordt een pup geboren zonder tanden. Vervolgens zal er een melkgebit doorkomen, wat in een later stadium vervangen wordt door het volwassen gebit. Dat gebit is definitief. Doorgaans zijn de eerste tanden die doorkomen bij een hond de snij- en hoektanden, en dat gebeurd als ze zo’n drie tot zes weken oud zijn. Vervolgens komen de kiezen door wanneer een pup tussen de vijf en zes weken is. Deze melktanden zijn echt vlijmscherp en kunnen flink wat schade aanrichten aan kleding, huid en andere oppervlakken. Als de hond rond een leeftijd van drie maanden is, begint langzaamaan het wisselen van de melktanden, om plaats te maken voor de definitieve tanden. Is de hond een maand of zeven, dan zullen alle melktanden inmiddels vervange
n zijn. Deze definitieve tanden zijn gelukkig een stuk minder scherp en puntig.
De reden dat de melktanden van een hond zo scherp zijn heeft in feite twee redenen. Zo rond de periode dat de moederhond de pups gaat afspenen komen de eerste tandjes van de pup door. Met de term afspenen wordt overigens het overstappen van moedermelk op vast voedsel bedoeld. De scherpe tandjes van de pup zijn dus van belang om het eten dat ze vanaf nu krijgen te kunnen verwerken. Ook zal het voor de moederhond minder prettig zijn als de pups komen drinken, waardoor ze dit minder vaak toe zal staan.
De andere reden dat de melktanden zo scherp zijn is om een jonge hond te leren hoe ze om moeten gaan met dit “gereedschap”. Een puppy leert wat het betekend om met zijn tanden te bijten, zodat hij het op latere leeftijd op de juiste manier kan toepassen. Bijt een pup in het nest bijvoorbeeld één van zijn broertjes of zusjes, dan leert hij hoe hard hij kan bijten voordat er een reactie komt. Een piep of een krijs is het teken dat het te hard was en het een volgende keer dus zachter moet.